راهبرد میلیتاریستی رژیم صهیونیستی

راهبرد میلیتاریستی رژیم صهیونیستی – سیاست صهیونیسم از بدو ورود یهود به فلسطین در سال 1907 تاکنون، بر پایه نظامی گری و خشونت استوار بوده است. برای مثال شعار گروه صهیونیستی «پارژیورا» در سال ۱۹۰۷ این بود:
«یهود با آتش و خون نابود شد و با آتش و خون بار دیگر قیام خواهد کرد».

در واقع همین شعار، اساس عمل ارتش رژیم صهیونیستی در مراحل گوناگون محسوب می‌شود. جنایت این رژیم در کشتار صبرا و شتیلا و همچنین روستای قانا در جنگ ۳۳ روزه در همین راستا قابل ارزیابی است.

از جمعیت حدود ده میلیون نفری رژیم صهیونیستی تعداد زیادی نظامی(سرباز عادی، نیروی ذخیره و شبه نظامی) هستند که دارای کد نظامی، یگان و آموزش‌های دوره‌ای می‌باشند.

جامعه صهیونیستی یک جامعه کاملا نظامی است که کلیه یهودیان در آن ملزم به گذراندن دوره خدمت اجباری نظام‌اند.
جهت‌گیری این رژیم با توجه به موقعیت خاص جغرافیای نظامی و سیاسی، سیاست‌های خاص و خشک نظامی است‌ و سیاست دفاعی در اولویت قرار دارد. این امر به معنی ارجحیت اهداف امنیت ملی بر اهداف سیاست خارجی برای بقا و حفظ موجودیت آن است.

در مجموع پتانسیل‌های میلیتاریستی این رژیم، از مهمترین عناصر حفظ بقای این رژیم به شمار می‌روند و وظیفه سازمان‌های نظامی و شبه نظامی گوناگون در فلسطین اشغالی، حفظ شهرک‌های یهودی‌نشین است.

در کشورهای مختلف جهان عمدتا راهبردهای ملی، راهبردهای نظامی را تحت کنترل داشته و عملکرد نظامی بخشی از یک راهبرد ملی فراگیر می باشد. اما در رابطه با رژیم صهیونیستی این گونه نیست(راهبرد میلیتاریستی رژیم صهیونیستی)؛ زیرا تحت تاثیر عوامل مختلف، این دو سطح از راهبرد با یکدیگر ادغام شده و یک راهبرد نظامی بزرگ، سیاست و دولت این کشور را فرا گرفته است.

عناصری چون؛ ماهیت غیر بومی و مهاجرت، عدم مشروعیت قانونی حاکمیت بر سرزمین، ترس از نابودی و نبود عمق استراتژیک، ضعف نیروی انسانی یهود در برابر اعراب و نکته مهمتر تسخیر سیاست توسط نظامیان، باعث شده استراتژی کلان این رژیم به شکل نظامی در آمده و به واقع یک راهبرد کاملا نظامی بر اندیشه و عمل دولت حاکم گردد.

در قانون این رژیم حقی برای سکنه واقعی فلسطین در نظر گرفته نشده است. در قانونی که از مجلس دولت اشغالگر گذشته است: «کسی که می‌خواهد اهل اسرائیل باشد، باید یهودی باشد. با آنها که در اسرائیل زندگی می‌کنند ولی یهودی نیستند، به سه طریق برخورد می‌شود:

1 ـ نادیده گرفته می‌شوند؛
2 ـ در موارد لازم، آنها جدا نگه داشته می‌شوند؛
3 ـ در مواقع ضروری، تبعید یا نابود می‌گردند.»
ارتباط با عرب زبان ها، از این سه نوع برخورد خارج نیست.