رابطه اعراب و رژیم صهیونیستی

از زمان تشکیل رژیم صهیونیستی تاکنون رابطه این رژیم با اعراب، رابطه پرنوسانی بوده است که بخش بیشتر آن غیردوستانه و خصومت آمیز بوده است. این روابط را می توان به چهار دوره تقسیم کرد:

از آغاز تأسیس این رژیم تا سال 1980
کشورهای عربی به‌طور رسمی چهار بار در سال‌های ۱۹۴۸، ۱۹۵۶، ۱۹۶۷ و ۱۹۷۳ با رژیم صهیونیستی وارد جنگ شدند. ناکامی اعراب در راهبرد برخورد نظامی با این رژیم، زمینه ساز سازش آنان شد مثل قرارداد صلح با مصر در سال 1949.

از 1980 تا 2011
از مشخصات این دوره مصالحه نسبی و روابط پنهانی است. مذاکرات صلح میان اعراب و این رژیم، از کنفرانس صلح مادرید 1991 و پس از آن، اسلو 1993 به صلحی فراگیر تغییر پیدا کرد. طبق توافقی نانوشته، قرار بر این بود کشورهای عربی تا عقب نشینی این رژیم، از سرزمین های اشغالی جنگ 1967 و تشکیل کشور مستقل فلسطینی، رابطه ای رسمی با تلاویو برقرار نکنند.

از 2011 تا 2020
طرح صلح ترامپ موسوم به «معامله قرن»، با پیشنهاد الحاق 30 درصد از خاک کرانه باختری، از جمله تمام شهر بیت المقدس به رژیم صهیونیستی، موقعیت این رژیم را تقویت کرد؛ به طوری که برخی کشورهای عربی، مطالبه عقب نشینی از کرانه باختری در ازای ایجاد رابطه را به توقف طرح الحاق در برابر برقراری روابط کاهش دادند. بعد از توافق مصر و اردن، امارات و بحرین بنا به طرح آمریکا، این رژیم را به رسمیت شناخته و روابط دیپلماتیک خود را آغاز کردند و برخی نیز چون عربستان به طور پنهانی از این توافق حمایت نمودند؛ این امر با تغییر موازنه امنیتی و نظامی در منطقه، بازتولید تهدید و ناامنی در آینده را به دنبال خواهد داشت.

از 2020 تاکنون
بعد از روی کار آمدن بایدن با توجه به نوع مناسبات دموکرات ها با رژیم صهیونیستی، از تحرکات آمریکا در معامله قرن کاسته شده است.

اخراج رژیم اشغالگر از جنوب لبنان در 25 مه سال 2000 توسط حزب الله لبنان، اولین شوک جدی بود که به این رژیم وارد شد و بر افسانه قدرت پوشالی و شکست ناپذیری ارتش آن خط بطلان کشید و راه را برای پیروزی های بعدی فراهم ساخت.
تقلای رژیم صهیونیستی برای جبران شکست های زنجیره ای، به جنگ 33 روزه در سال 2006 انجامید که بین لبنان و این رژیم رخ داد.
از موارد قابل ذکر در این درگیری، جنایت رژیم صهیونیستی در استفاده از بمب های خوشه ای و فسفری به خصوص در قانا بود

برخورد دو بمب خوشه‌ای به یک ساختمان مسکونی چهارطبقه در مرکز روستای قانا توسط ارتش این رژیم به کشته شدن ۵۴ شهروند غیرنظامی از جمله ۳۷ کودک انجامید که حتی سازمان جهانی دیده بان حقوق بشر نیز آن را محکوم کرد.
بدون شک نقطه عطف این جنگ، اثبات توان نظامی حزب الله لبنان در رویارویی با رژیم صهیونیستی بود که اوج آن در انهدام و غرق کردن ناوچه پیشرفته ساعر به همراه اعلام و پخش زنده آن توسط سید حسن نصرالله بود. به هر حال این جنگ به رغم حجم گسترده تخریب مناطق مسکونی و زیرساخت های لبنان، با پیروزی حزب الله همراه بود و رژیم صهیونیستی به هیچ یک از اهداف پیش تعیین شده خود نرسید.

بدون شک نقش آمریکا و بویژه ترامپ با پروژه «معامله قرن» و «پیمان ابراهیم» در عادی‌سازی روابط اعراب و رژیم صهیونیستی، نقش غیر قابل انکاری است. انتقال سفارت آمریکا به بیت المقدس و به رسمیت شناختن آن به عنوان پایتخت این رژیم، تقلای بی‌سابقه ترامپ را برای مشروعیت بخشیدن به رژیم صهیونیستی نشان می‌دهد. برقراری روابط سیاسی امارات و بحرین با رژیم اشغالگر قدس بدون فشار واشنگتن چندان متصور نبود.

بعد از روی کار آمدن نتانیاهو و تشکیل کابینه ضعیف ائتلافی، از اقدامات پر سر و صدای او لایحه اصلاحات قضایی بود که مدت‌هاست جامعه صهونیستی را دچار اعتراض و آشوب نموده و موقعیت لرزان نتانیاهو را بیش از پیش تضعیف کرده است.

در بحث روابط رژیم صهیونیستی و اعراب آنچه امروز مشاهده می‌شود، ظهور دوباره واگرایی و فاصله‌گیری از این رژیم است. برقراری روابط سیاسی بین ایران و عربستان و به دنبال آن گرم شدن دوباره رابطه اعراب با ایران نشان می‌دهد، معامله قرن به تدریج در حال رنگ باختن است و رژیم صهیونیستی در حال تجربه بحرانی فلج کننده هم در داخل و هم در روابط خارجی خود است. دعوت از یک عنصر مطرود(پهلوی) به عنوان نماینده اپوزیسیون ایرانی به مراسم یادبود هولوکاست را می‌توان تلاش این رژیم برای انحراف افکار عمومی و انتقال بحران از داخل سرزمین‌های اشغالی تلقی نمود.

پایه‌های رژیم صهیونیستی لرزان‌تر از همیشه به نظر می‌رسد. هشدار فروپاشی حتی توسط سردمداران آن، نشان می‌دهد این رژیم نامشروع در ضعیف‌ترین حالت تاریخی خود قرار دارد و آزادسازی قدس شریف چندان دور به نظر نمی‌رسد.