احتمال تاثیر
سوال:با توجه به اینکه در امر به معروف و نهی از منکر باید احتمال تأثیر وجود داشته باشد آیا امام حسین (ع) در اقدام خود احتمال تأثیر می‌داد؟
پاسخ: بله، شرط احتمال تأثیر مراعات شده بود، بلکه حسین(ع) یقین به تأثیر داشت و می‌دانست که نهضت و قیام او اسلام را حفظ میکند و حرکت او ضامن بقای دین خواهد بود، می‌دانست که اگر بنی امیه او را که نبیره پیغمبر و مرکز تحقق آمال معنوی و اسلامی مردم و شریف‌ترین و گرامی‌ترین خلق و محبوب‌ترین افراد در قلوب جامعه است، بکشند دیگر قدرتشان در هم شکسته می‌شود و چنان سیل خشم و نفرت مردم به سویشان سرازیر می‌شود که حال هجوم به اسلام در آنها از میان میرود و باید موقعیت دفاعی به خود بگیرند تا بتوانند چند صباحی پایه‌های لرزان حکومت کثیف خود را از سقوط نگاه دارند.
می‌دانست که شهادت او و اسارت اهلبیت ماهیّت بنی امیّه و عداوت‌های آنها را با اسلام و شخص پیغمبر آشکار می‌سازد و عکس العمل قتل او، ریشه‌های اسلام را در دلها استوار کرده و حسّ تمرد و سرپیچی از حکومت امویین را در همه ایجاد می‌نماید و احساسات اسلامی و شعور دینی مردم را بیدار و زنده میکند.
می‌دانست که وقتی بنی امیه او را کشتند، مردم دستگاه خلافت و حکومت را در مسیر خلاف مصالح اسلام و مسلمین می‌دانند و آن را نمایندة افکار جامعه‌های مسلمان نمی‌شناسند و معلوم است حکومتی که دشمن دین و خاندان رسالت شناخته شد، هرچند مدت کوتاهی بر ظاهر مردم فرمانروائی کند، نخواهد توانست با سوء استفاده از مسند رهبری اسلامی، جامعه را گمراه و اندیشه‌ها را منحرف سازد.
فاجعة کربلا، دنیای اسلام را تکان داد و مثل آن بود که شخص پیغمبر شهید شده باشد و در تمام شهرها احساسات خشم آگین مردم نسبت به بنی امیه به جوش آمد و انقلابات ضدّ امویین، یکی پس از دیگری شروع شد تا آن حکومتی که به اسم اسلام، از شرک و کفر ترویج می‌کرد ساقط شد و آن خونهای پاکی که از اهلبیت ریخته شد، بهای نجات اسلام و شور و هیجان دینی مردم علیه بنی امیّه بود.
پس معلوم شد که امر به معروف و نهی از منکر حسین(ع) از نظر قواعد عمومی و فقهی نیز لازم و از واجبات بوده است و حسین(ع) در راه ادای این تکلیف از جان خود و عزیزترین و لایق ترین جوانان و برادران و یاران چشم پوشید و همه را فدای مقاصد بزرگ و عالی اسلامی کرد و با اینکه سیل مصیبات به سوی او هجوم آورد، ثابت و پایدار ایستادگی کرد و از دین و هدف خود دفاع نمود.
پرتوی از عظمت امام حسین(ع)، آیت الله لطف الله صافی گلپایگانی
