ما بوسیله روزه باید صبر خود را افزایش دهیم و بر نفس خود تسلط بیشتری داشته باشیم نه اینکه خدای ناکرده بداخلاقتر بشیم.
بارها بعضی از افراد از اعضای خانوادههای خود شکایت کردهاند که در زمان روزهداری بسیار تندخو و غیرقابل تحمل هستند!. روزهداری که اخلاقش بد باشد درسته روزهاش باطل نیست ولی معلوم نیست روزه همچنین شخصی مقبول درگاه الهی قرار گیرد زیرا که به ثمره روزهداری که صبر هست نایل نشده است.
داستان سوره هل أتی را همه خوانده باشید: اهل بیت پیامبر بخاطر نذری که برای شفای فرزندان کردند سه روز پی در پی روزه میگیرند و در هنگام افطار تنها غذای خویش را با مهربانی در روز اول به فرد مسکین و در روز دوم یتیمی و در روز سوم به اسیری میدهند خحال اینکه خود در نهایت ضعف و نیاز به غذا بودند!. و زیبایی این بخشش آن است که میفرمایند:« إِنَّمَا نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنكُمْ جَزَاء وَلَا شُكُورًا؛ (و زبان قال و حالشان این است كه) جز این نیست كه ما شما را براى رضاى خدا اطعام مىكنیم از شما پاداش و سپاسى نمىخواهیم.»[3] نه تنها این ذوات مقدس با روی ترش و عبوس با این افراد که از اهل و بستگان آنها نیز نبودند برخورد نکردند بلکه با روی خوش و با محبت برخورد کرده و گفتن هیچ تشکر و پاداشی هم از شما انتظار نداریم.
روزه داران عزیز باید در اخلاق روزه داری به اهل بیت پیامبر تمسک کنیم و همانطور که شهوت را از خود در این ماه دور میکنیم از غضب و خشم و بداخلاقی نیز خود را دور کنیم.
باید توجه كرد كه خشم و غضب نابه جا، آتشى شیطانى است كه از درون انسان شعله كشیده و انسان را به سوى آتشى ابدى رهنمون مىشود. امام باقر علیه السلام می فرماید: «ان هذا الغضب جمرة من الشیطان توقد فى قلب ابن آدم…؛ خشم پاره آتشى شیطانى است كه در قلب انسان شعلهور مىشود».[4]
پینوشتها:
[1] بحار الانوار، ج 96، ص 257
[2] سوره بقره آیه 45
[3] سوره انسان آیه 9
[4] اصول كافى، ج 2، ص 304.
