مدت حكومت حضرت سليمان چهل سال بود و نحوه از دنيا رفتن وي بدين صورت بود كه روزي بر بلندترين جاي قصرش بالا رفت و ايستاد و بر عصاي خود تكيه كرد و به ‏سوي مملكت خود نظر مي‌‏كرد و براي آنچه خدا به وي عطا كرده بود، خرسند بود. ناگاه جوان خوشرويي وارد قصر شد، چون او را ديد گفت: چه كسي تو را داخل اين قصر راه داد؟ امروز مي‏خواستم تنها باشم، با اجازه چه كسي وارد شدي؟

     گفت: من ملك الموتم!

     سليمان پرسيد: براي چه كار آمده‏اي؟

     گفت: آمده‌‏ام كه روح تو را قبض كنم!

     گفت: بيا و آنچه مأمور شده‌‏اي انجام بده كه امروز مي‌‏خواستم روز شادي من باشد و خدا نخواست كه شادي من در غير لقاي فرح ‏افزاي او باشد.

     چون از دنيا رفت، مدت‏ها بر عصا تكيه زده و مردم به او نظر مي‌‏كردند و چون مدت طولاني شد و آب و غذا و خواب نداشت، مردم به اختلاف افتادند. بعضي او را خدا و بعضي ساحر خواندند و برخي گفتند كه او بنده و پيامبر خداست. تا آنكه خداوند موريانه‏اي را مأمور كرد تا عصاي او را از درون بخورد و تهي سازد. پس از آنكه عصا شكست، آن حضرت افتاد و همگان فهميدند كه سليمان از دنيا رفته است.

مجلسي، حيوة القلوب تاريخ پيامبران، ج 2 (قم: انتشارات سرور، 1375) ص 1006 ـ 1009.