چرا هدف خلقت انسان عبادت است؟
چرا هدف خلقت انسان عبادت است؟
با سلام دوست عزیز خداوند زمانی که اراده کرد انسان را خلق کند قصد خود را از این آفرینش چنین بیان فرمود : إِنِّي جَاعِلٌ فِي الأَرْضِ خَلِيفَةً – من در زمین جانشینی قرار می دهم. اما این مقام خلیفه الهی بودن یعنی چه؟
اعطای این مقام به انسان یعنی آنکه تمام جهان و عالم هستی و کائنات را به خاطر او خلق نمود و در ید قدرت او قرار داد. خداوند به انسان کرامت و شرافت بخشید و از روح خویش در او دمید (وَنَفَخْتُ فِيهِ مِن رُّوحِی) خویش را با آن عظمت کبریایی اش، همنشین و همدم انسان ساخت و این همه به او لطف کرد و لحظه لحظه هم در حال پروراندن او (به حکم رب بودنش) و تدبیر امر اوست.
اما آیا همه انسان ها صاحب این مقام اند؟ خیر! انسان ها، آدم نیستند در حالیکه بار امانت به اجبار بر گرده شان قرار گرفته باشد. بلکه اگر بار امانت را به دوش بکشند آدمند! اما حفظ این امانت و ادای آن چطور ممکن است؟ این کار با عبودیت ممکن می شود.
العبودیه جوهره کنه ها الربوبیه یعنی: بندگی گوهری است که حقیقت آن مقام ربوبیت [تصرف در امور] است.
“رب” به معنای مالک و صاحب است که در آنچه تحت تصرفش است، قدرت تصرف دارد. بدین اعتبار یکی از اسمای حسنای حضرت حق”رب” (صاحب اختیار تمام موجودات) است. “مقام ربوبیت” یعنی مقام تصرف در امور و اشیا. روایت فوق می گوید: آن که به مقام بندگی راه یافت، دارای گوهری می شود که می تواند در امور و اشیا تصرف داشته باشد؛ به عبارت دیگر، حقیقت و کنه بندگی، مقام ربوبیت است و آن که بنده شد، آقای جهان و مظهری از اسم “رب” خدای جهانیان و جانشین او بر روی زمین می گردد.
ظاهر بندگی در دنیا، اظهار و ابراز ذلت و عجز است و باطن آن آقایی. بنابراین، آن که به مقام قرب الهی راه یافت، توان تصرف در امور و اشیای بیرون از خود را به دست می آورد.
عبادت به منزله سوختی است که انسان با پرستش در قبال رب انجام می دهد بدست می آورد. این سوخت باید خرج شود اما در چه مسیری؟ مسلماً باید در راستای جلو بردن برنامه های ملک خداوندی خرج شود.
آیا کسی که اعمال عبادی را انجام ندهد و مقید به آن نباشد اعمال او خاصیتی برای جلو بردن برنامه های ملک خداوندی که مهمترین آن برپایی ظهور امام زمان می باشد دارد؟ باید گفت اگر کسی مقید به اعمال عبادی نباشد هیچ گونه میل و عزمی نسبت به مسائل مربوط به برنامه ملک خدا و از جمله ظهور ندارد! پس انسان باید همیشه مقید به اعمال عبادی باشد.
خداوند وقتی می خواست حضرت آدم را به زمین بفرستد به او می فرماید:
«قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْها جَمیعًا فَإِمّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنّی هُدًی فَمَنْ تَبِعَ هُدایَ فَلا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ» بقره/38گفتیم: «همگی از آن(موقعیت)، فرود آیید! هرگاه هدایتی از طرف من برای شما آمد، کسانی که از آن تبعیت کنند، نه ترسی بر آنهاست، و نه غمگین شوند.»
یعنی ای انسان تو باید تمام افعالت حتی عبادتت هم بر اساس تبعیت باشد یعنی تحت شعاع ولایت اهل بیت (ع) باشی تا خاصیتمند باشی. به عبارت دیگر همین عبادت هم باید تحت ولایت اهل بیت (ع) و آن طوری که اهل بیت (ع) می فرمایند باشد.
حال خداوند در سوره ذاریات آیه56 می فر ماید: «وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ اْلإِنْسَ إِلاّ لِیَعْبُدُونِ»
و جن و انس را نیافریدم جز برای آنكه مرا بپرستند.
