آفت تمسخر و استهزاء در خانواده
آفت تمسخر و استهزاء در خانواده
یکی از مسائل بسیار مهم و حساس در زندگی خانوادگی، تکریم و حفظ حرمت زن و شوهر از سوی دو طرف است.
زوجین موظفند برای استحکام خانواده، همیشه حرمت همسر را نگه دارند؛ خواه این در برابر فامیل و بیگانگان، خواه میان خود و او.
یکی از آسیب های جدی و گاه پنهان در روابط زن و شوهر، مسخره کردن یکدیگر است که بیشترین تأثیرش را در تخریب بنیان سعادت خانواده می گذارد.
هر مرد و زنی باید به این نکته توجه داشته باشد که تنها موجود بی عیب و نقص، پروردگار متعال است. پس هر یک از زن و مرد ضمن بهره مندی از کمالاتی، نقص و عیب هایی نیز دارند و معنای حفظ و نگه داشت حرمت، این است که فرد نظر خود را بیشتر به کمالات همسر معطوف کند و عیب ها و کمبودهای او را چه در برابر خود او و چه در برابر دیگران بازگو نکند.
محیط خانواده برای رشد و بالندگی، به صفا و صمیمیت نیاز دارد. این صمیمیت و صفا، بر پایه حفظ شخصیت و احترام متقابل استوار می شود، نه بر مبنای بی حرمتی و مسخره کردن یکدیگر.
زن و مرد می توانند به جای درک نکردن و به سخره گرفتن یکدیگر، شخصیت طرف را حفظ کنند و با حفظ آرامش و طمأنینه، اشتباه ها و عیب های همدیگر را به رخ نکشند و برای آنکه از روی دادن چنین اشتباه هایی در آینده، جلوگیری کنند، بهتر است نکته هایی را پیشنهاد کنند که طرف مقابل را به خطایش آگاه کنند و از ارتکاب مجدد آن باز دارند.
تنها چیزی که انسان ها هرگز آن را فراموش نمی کنند و از خاطره ها پاک نمی شود، زخم زبان ها و نیش زدن هاست.
با عیب جویی ها و مسخره کردن ها، دوستی ها و صمیمیت ها از بین می رود و به جای آن، بذر دشمنی ها و کینه توزی ها کاشته می شود.
چه بسیار زخم های جسمی که پس از گذشت زمان التیام می یابد، ولی نیش و زخم زبان ها که همیشه خاطره آن در ذهن ها باقی می ماند.
به خاطر داشته باشیم که نه قانون، نه اقتصاد و نه رفاه خوب، به تنهایی نمی تواند محیط خانواده را سرشار از عشق و صفا کند، بلکه تنها عاملی که در ایجاد الفت و صمیمیت نقش اساسی را به عهده دارد، برخورداری از خوش خلقی و پرهیز از تندگویی، بدگویی و مسخره کردن است.
در خانواده هایی که تندگویی، مسخره کردن و بدخلقی رواج دارد، پی آمدهای زیر به چشم می خورد:
صمیمیت ها، یکدلی و یک زبانی، جای خود را به بی زاری و جدایی می دهد.
اعضای خانواده از رشد و تعالی باز خواهند ماند؛ زیرا استعدادهای درونی در محیطی بروز می یابد که روابط صمیمی میان اعضای خانواده وجود داشته باشد.
پدر و مادر در محیط خانواده نقش الگو را عهده دار هستند. وقتی تندی و پرگویی بین زن و مرد رواج داشته باشد، به طور قطع این گونه روحیه ها به کودکان خانواده انتقال داده خواهد شد.
وقتی صفا و صمیمیت در محیط خانوادگی از بین برود، اعضای خانواده تنها به گوشه نشینی خو می کنند و از نظر رشد درست اجتماعی باز خواهند ماند.
حفظ حرمت و شخصیت زن و مرد توسط همدیگر در محیط خانه، عاملی قوی برای تحکیم خانواده است.
در خانواده هایی که زن به شکل های گوناگون مرد را تحقیر می کند، او را می کوبد یا به گونه ای وانمود می کند که شوهرش بی لیاقت است، بزرگ ترین ضربه ها به موجودیت خانواده وارد می شود.