آیه ی 18 سوره ی یونس

با سلام لطفا در باره آیه «آنها غير از خدا، چيزهايى را عبادت میکنند كه نه به آنان زيانى مى رساند، و نه سودى مى بخشد; و مى گويند: «اينها شفيعان ما نزد خدا هستند.» بگو: «آيا خدا را به چيزى خبر مى دهيد كه در آسمانهاو زمين سراغ ندارد؟!» منزّه است او، و برتر است از آنچه همتاى او قرار مى دهند! (010 | يونس – 18) » توضیح بفرمایید که چگونه با مسله شفاعت شیعیان از ائمه و بزرگان دین هم خوانی دارد ؟
باسلام دوست عزیز خداوند متعال درقرآن مي‎فرمايد:
و اتقوا يوماً لا تجزي نفس عن نفس شيئاً و لا يقبل منها شفاعة و لا يؤخذ منها عدل و لا هم ينصرون، بترسيد از آن روزي كه كسي به جاي ديگري مجازات نمي‎شود! و نه شفاعت پذيرفته مي شود و نه غرامت و بدل قبول خواهد شد و نه ياري مي‎شوند(بقره/48).

اين آيه خط بطلاني است بر انديشه‎ها و اعتقادهاي باطل يهود، چرا كه آنها معتقد بودند، چون نياكان و اجدادشان، پيامبران خدا بوده‎اند، بنابراين آنها را نيز شفاعت خواهند كرد و يا گمان مي‎كردند كه در آخرت براي آمرزش گناهان از فديه و بدل استفاده مي‎شود، چنانچه در اين دنيا معمول است، كه براي نجات مجرمان از مجازات، از راههاي گوناگوني وارد مي‎شوند؛ گاه يك نفر جريمة ديگري را پرداخت مي‎كند تا مجرم رهايي يابد ، اگر اين معنا ممكن نشد متوسل به شفاعت مي‎گردد و اشخاص را بر مي‎انگيزد كه از او شفاعت كنند. اگر اين هم نشد، سعي مي‎كنند كه با پرداختن غرامت (رشوه) خود را آزاد سازند، و اگر دسترسي به اين كار هم نداشتند از دوستان و ياران كمك مي‎گيرند تا از او دفاع كنند و از چنگال مجازات رهائي يابند.

مي‎توان گفت: قرآن كريم به‎طور عموم، اصول حاكم بر مجازاتها را در قيامت به كلي از اين امور جدا مي‎داند و مي‎فرمايد: هيچ يك از اين امور در آنجا به كار نمي‎آيد، تنها راه نجات، پناه بردن به ايمان و تقوي و استمداد از لطف پروردگار است.

قرآن و مسأله شفاعت

مسألة شفاعت با آنچه كه در دنيا مرسوم به «پارتي بازي» و «روابط به جاي ضوابط» معروف شده است، كاملاً متفاوت است، زيرا اين گونه شفاعتها در افكار عمومي، از نوع شفاعت منفي است، كه نه تنها مجرم را از جرم باز نمي‎دارد، بلكه او را تشويق به جرائم و گناهان ديگر نيز مي‎كند، ولي آنچه كه به‎طور صحيح در مكتب اسلام به عنوان شفاعت مطرح است، يك ابزار عالي تربيتي و وسيلة اصلاح افراد گناهكار و آلوده، همراه با بيداري و آگاهي است كه شخص شفاعت شونده با توجّه به سوابق بد خود، بايد با ارتباط با شفيع در صدد اصلاح خود برآيد و درون خود را متغير و متحول نمايد. حال كه اين مسأله روشن شد، به بررسي آيات شفاعت در قرآن كريم مي‎پردازيم.

آياتي كه در اين زمينه وجود دارند در حقيقت به چند دسته تقسيم مي‎شوند:

الف- آياتي كه به‎طور كلي، شفاعت را نفي مي‎كنند، مانند: انفقوا مما رزقناكم من قبل أن يأتي يوم لا بيع فيه و لا خلّة و لا شفاعة، از آنچه به شما روزي داديم انفاق كنيد، پيش از آنكه روزي فرا رسد كه در آن، نه خريد و فروش است، نه دوستي و نه شفاعت(بقره/254). و نيز مانند آية مورد پرسش.

ب- آياتي كه شفاعت را تنها براي خدا ثابت مي‎كنند و شفيع را تنها خدا معرفي مي‎كنند، مانند: و ما لكم من دونه من ولي و لا شفيع، غير از خداوند، هيچ ولي و شفيعي نيست(سجده/4) و نيز مانند: قل لله الشفاعة جميعا، همة شفاعتها مخصوص خداست(زمر/44).

ج- آياتي كه شفاعت را براي ديگران ثابت مي‎كند، امّا با اذن و فرمان خداوند: من ذا الذي يشفع عنده الا باذنه، كيست كه در نزد او جز به فرمان او شفاعت كند(بقره/255)، يا مانند: و لا تنفع الشفاعة عنده الا لمن اذن له، شفاعت جز براي كساني كه خدا اجازه دهد سودي ندارد(سبأ/23).

علت اين‎كه خداوند در آغاز شفاعت را نفي نموده، سپس براي بعضي ثابت كرده، اين است كه به‎طور كلي شيوة قرآن، اين است كه ابتدا، هر نوع كمالي را از غير خدا نفي مي‎كند، سپس آن‎را براي خدا به‎عنوان يك امر ذاتي و استقلالي و سپس براي غير خدا، به عنوان كسي كه از طرف او اجازه دارد، اثبات مي‎كند، و در حقيقت مي‎فهماند كه غير خداوند، كمالاتي را كه دارند از خودشان نيست و خداوند به آنها عطا فرموده است.

بنابراين، آية مورد بحث از نظر محتوايي، رد انديشه‎هاي باطل يهود و دنيا پرستان است كه برا رهايي مجرم، متوسل به روابط و دوست و شفيع‎هاي باطل مي‎شوند، ولي از نظر اعتقادي، نفي شفاعت نمي‎كند، بلكه با ضميمة آيات ديگر روشن مي‎شود كه شفاعت غير صحيح مانند شفاعتهاي دنيايي را مردود مي‎داند، ولي شفاعت خداوند و كساني كه از طرف پروردگار اجازه دارند؛ مانند پيامبر صلي الله عليه وآله و ائمه عليهم السلام مطلوب بوده و با هدف خداوند در تربيت انسان، سازگار است.