آیا امیدواری به شفاعت موجب تقویت روحیۀ کاهلی و تنبلی و جرئت بر معصیت نمی‌شود؟
پاسخ:
الف) اگر شفاعت این‌گونه باشد که شما فکر می‌کنید؛ پس، دربارۀ آیاتی که وعدۀ مغفرت می‌دهد چه می‌گویید؛ چون این آیات نیز به‌گمان شما، باید مردم را به ارتکاب گناه جری کند، به‌ویژه اینکه مغفرت بی‌انتهای الهی به نص آیۀ شریفۀ زیر، شامل همۀ گناهان، به‌جز شرک (بدون توبه)، می‌شود:[1]
إِنَّ اللَّهَ لا یغْفِرُ أَنْ یشْرَک بِهِ وَ یغْفِرُ ما دُونَ ذلِک لِمَنْ یشاء (نساء: 48).
خداوند (هرگز) شرک را نمی‌بخشد! و پایین‌تر از آن را برای هرکس (بخواهد و شایسته بداند) می‌بخشد.
و این یک پاسخ نقضی است که آیات شفاعت، شبیه آیات مغفرت است؛ هرگونه جوابی که شما برای آیات مغفرت دارید، برای آیات شفاعت هم مطرح است؛
ب) وعدۀ شفاعت وقتی مستلزم جرئت و جسارت بر انجام گناه می‌شود که ویژگی‌های مجرم یا شفاعت‌شونده، گناه مورد شفاعت و عقابی که با شفاعت برداشته می‌شود کاملاً مشخص باشد؛ درحالی‌که، آیات شفاعت این‌طور روشن نیست، فقط خیلی کوتاه و سربسته فرموده به بعضی اجازۀ شفاعت داده و شفاعتشان را می‌پذیریم؛
افزون‌بر اینکه، شفاعت را مشروط به شرطی کرده که ممکن است آن شرط حاصل نشود و آن مشیت خداست: «مَنْ ذَا الَّذِی یشْفَعُ عِنْدَهُ إِلَّا بِإِذْنِهِ (بقره: 255)؛ کیست که در پیشگاه او جز به اذن وی شفاعت کند»؛
اذن شفاعت
پ) خداوند اجازه و اذن شفاعت به شفاعت‌کنندگان را دربارۀ بندگانی می‌دهد که خودش از آن بندگان راضی باشد:
وَ لا یشْفَعُونَ إِلَّا لِمَنِ ارْتَضی وَ هُمْ مِنْ خَشْیتِهِ مُشْفِقُونَ (انبیاء: 28).
او همۀ اعمال امروز و آیندۀ آن‌ها را می‌داند و هم گذشته آن‌ها را و آن‌ها جز برای کسی‌که خدا از او خشنود است (و اجازۀ شفاعتش را داده) شفاعت نمی‌کنند و آن‌ها از ترس او بیمناکند.
بنابراین، هیچ گنهکاری اطمینان ندارد که شفاعت شامل حال وی می‌شود؛ ازاین‌رو، باعث جرئت و جسارت بر گناه نمی‌شود.[2]
شفاعت و آیات شفاعت با این کلیات و ویژگی‌ها، نه‌تنها دعوت به تنبلی یا فرار از زیر بار مسئولیت و یا چراغ سبز در برابر ارتکاب گناه و جرئت بر معصیت نیست، بلکه یک مکتب انسان‌ساز است که ازطرفی آدمی را وادار به تلاش کرده تا برای رسیدن به جرگۀ شفاعت‌شوندگان، خود را به مقام ارتضای الهی برساند و هم وسیله‌ای است برای زنده‌نگه‌داشتن روح امید به رحمت الهی، برای بازگرداندن آلودگان از نیمۀ راه و جلوگیری از ناامیدی که خود عاملی است برای غرق‌شدن در انحراف و گناه.
ایمان و اعتقاد به چنین شفاعتی سبب حفظ ارتباط افراد گنهکار با خدا و پیامبران و امامان معصوم می‌شود تا همۀ پل‌ها را پشت سر خود ویران نکرده و راه بازگشت را همچنان محفوظ نگهدارند؛ درنتیجه، موضوع شفاعت با این ویژگی‌ها، یک مکتب انسان‌ساز و جمع بین خوف و رجا، بهترین روش تربیتی است؛[3]
ت) رابطۀ دنیا و آخرت، رابطۀ ظاهر و باطن است؛ دنیا ظاهر جهان هستی و آخرت باطن آن است. در آخرت اتفاق تازه‌ای نمی‌افتد، بلکه اتفاقاتی که در دنیا افتاده است، درآخرت به ظهور می‌رسد و تجسم می‌یابد. شفاعت اخروی نیز ریشه در شفاعت دنیوی دارد و کسانی از شفاعت انبیا و اولیای الهی در آخرت بهره می‌برند که در دنیا از آنان پیروی کرده باشند.
نکته
کسی‌که در دنیا با قرآن رابطه داشته و از نور هدایت آن بهره جسته است، در آخرت نیز از شفاعت آن بهره می‌برد و به‌وسیلۀ قرآن به بهشت راه می‌یابد؛ همچنان‌که، کسی‌که در دنیا از انبیای الهی پیروی کرده است، در آخرت نیز، با حرکت در پشت سر آن‌ها، راه بهشت را می‌یابد. به گفتۀ استاد مطهری:
هرکس در این جهان واسطۀ خیر و هدایت دیگری بوده است، در آن جهان نیز به‌صورت شفیع، ظهور می‌کند. این شفاعت حتی دربارۀ معصومین نیز صدق می‌کند. رسول خدا شفیع امیرالمؤمنین و امیرالمؤمنین شفیع حسنین و همین‌طور تا علما و مردم عادی.[4]
در نقطۀ مقابل، کسانی‌که با پشت‌کردن به انبیای الهی، پشت سر مخالفان و دشمنان انبیا حرکت کرده‌اند، در قیامت نیز پشت سر آن‌ها حرکت می‌کنند و به جهنم رهنمون می‌شوند. در آن‌روز هرکس پشت سر امام و رهبر خود حرکت می‌کند و به بهشت یا جهنم راه می‌یابد، حال یا پشت سر رهبر حق و یا به دنبال رهبر باطل: «یوْمَ …(اسراء: 71)؛ [یاد کن] روزی را که هر گروهی از مردم را با پیشوایشان می‌خوانیم.»
براساس تحلیل یادشده، شفاعت شافعان در قیامت تجلی و ظهور هدایت‌گری آن‌ها در دنیاست.
شفاعت در روز قیامت امری تشریفاتی و اعتباری نیست، بلکه امری واقعی است که واقعیت آن همان پیروی از رهبران الهی است. پیروی کردن یا نکردن از رهبران الهی نیز به اختیار انسان وابسته است. کسانی‌که با انتخاب درست، راه خدا را انتخاب کرده باشند، خداوند اجازۀ شفاعت رهبران الهی را خواهد داد و کسانی‌که با انتخاب نادرست راه شیطان را برگزیده باشند، خداوند اجازۀ شفاعت آن‌ها را نخواهد داد.
نتیجه آن است که کسانی‌که خواهان شفاعت در آن روز هستند، از هم‌اکنون باید زمینه‌های آن را در دنیا فراهم کنند و با انتخاب راه و رهبر برحق، در دنیا و آخرت از رحمت و مغفرت خداوند بهره‌مند شوند.
حقیقت شفاعت
اساساً، حقیقت شفاعت بهره‌مندی از رحمت و فیض خداوند است. رحمت خداوند هنگامی‌که در چهرۀ بخشش گنهکاران ظاهر می‌شود «مغفرت» نامیده می‌شود و هنگامی‌که از طریق وسایط فیض خداوند به انسان می‌رسد «شفاعت» نامیده می‌شود. شفاعت همان مغفرت الهی است که از طریق شافعان، شامل حال بندگان خدا می‌شود.
ناگفته پیداست که شفاعت همۀ شفیعان به اذن و اجازۀ خداوند وابسته است و بدون اذن الهی هیچ‌کس را یارای یاری‌رساندن به دیگری نیست:
یوْمَئِذٍ لا تَنْفَعُ الشَّفاعَةُ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ رَضِی لَهُ قَوْلًا یعْلَمُ ما بَینَ أَیدِیهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ وَ لا یحِیطُونَ بِهِ عِلْماً (طه: 10-11).
در آن روز شفاعت کسی سودی ندهد، مگر آنکه [خدای] رحمان به او اذن دهد و گفتارش را [دربارۀ شفاعت از دیگران] بپسندد. [خدا] آنچه را [از احوال و اعمال بندگان] پیش روی آن‌هاست و آنچه را [از ثواب و کیفر] در آینده دارند، می‌داند و آنان از جهت دانش به او احاطه ندارند.
منابع
[1]. ر. ک. المیزان فی تفسیر القرآن، ج 1، ص 165.
[2]. ر. ک. تفسیر موضوعی قرآن کریم، قم، اسراء، 1378، ج 5، ص 158.
[3]. ر. ک. تفسیر نمونه، ج13، ص 305.
[4]. یادداشتها، تهران، صدرا، 1381، ج6، ص 56.
