س:جنگ های رسول خدا در سال ششم هجرت چه بودند؟
ج: غزوه بنى لحيان
جمادى الاءولى سال ششم : رسول خدا صلى الله عليه و آله به خونخواهى شهداى رجيع با 200 مرد كه 20 اسب داشتند بر سر بنى لحيان رفت ، سرانجام پس از طى طريق ، در سرزمين غران منزلگاه بنى لحيان در جايى به نام سايه فرود آمد، اما دشمن خبر يافته ، به كوهها گريخته بود، پس با همراهان ، پس از توقف كوتاه در عسفان به مدينه بازگشت .
غزوه ذى قرد [1] در تعقيب عيينة بن حصن فزارى
جمادى الاءولى سال ششم : چند شبى از غزوه بنى لحيان بيش نگذشته بود كه عيينه با سوارانى از غطفان بر شتران ماده شيرده رسول خدا صلى الله عليه و آله در غابه غارت بردند و مردى از بنى غفار را كشتند و زنش را با خود بردند.
ابوذر از رسول خدا اجازه خواست كه به غابه برود و شتران را سرپرستى كند. رسول خدا گفت : من از طرف عيينه ايمن نيستم ، ولى ابوذر اصرار كرد و با زن و پسرش رهسپار شد و در آن جا پسرش را كشتند و زنش را بردند.
نخستين كسى از اصحاب كه خبر يافت سلمة بن عمرو بود كه با تير و كمان خويش رهسپار غابه شد و بر ناحيه اى از كوه سلع بالا رفت و فرياد برآورد و به دشمن تيراندازى مى كرد. رسول خدا صلى الله عليه و آله فرياد او را شنيد و در مدينه نداى : الفزع ، الفزع و نيز نداى يا خيل الله اركبى [2] در داد. رسول خدا و اصحاب در تعقيب دشمن تا ذى قرد تاختند و ده شتر را پس گرفتند و در زد و خوردهايى كه پيش آمد كسانى از دو طرف كشته شدند.
شهداى اين غزوه عبارت بودند از: 1 – محرز بن نضله ، 2 – وقاص بن مجزز، 3 – هشام بن صبابه . و كشتگان دشمن عبارت بوة ند از: 1 – حبيب بن عيينه ، 2 – عبدالرحمان بن عيينه ، 3- اءوبار، 4 – عمرو بن اءوبار، 5 – مسعده ، 6 – قرفة بن مالك .
رسول خدا در ذى قرد نماز خوف خواند و يك شب و روز آن جا ماند و در ميان اصحاب خود كه 500 يا 700 نفر بودند، به هر 100 نفر يك شتر داد كه براى خوراك خود بكشند، آنگاه روز دوشنبه به مدينه بازگشت و همسر ابوذر كه او را اسير كرده بودند سوار بر شتر قصواء رسول خدا صلى الله عليه و آله به مدينه آمد.
غزوه بنى المصطلق
شعبان سال ششم : رسول خدا صلى الله عليه و آله در روز دوشنبه دوم شعبان از مدينه رهسپار جنگ با طايفه بنى المصطلق شد از قبيله خزاعه شد. مسلمانان بى درنگ به راه افتاند و سى اسب هم با خود بردند و عده اى هم از منافقان در اين غزوه همراه شدند. بنى المصطلق از حلفاى بنى مدلج بودند و بر سر چاهى به نام مريسيع [3] منزل داشتند
رئيس بنى المصطلق حارث بن ابى ضرار بود كه هر كه را توانست از عرب به جنگ رسول خدا دعوت كرد و آنان هم دعوت او را پذيرفتند و چون خبر يافتند به سوى ايشان رهسپار شده ، سخت ترسان و هراسان شدند.
رسول خدا تا مريسيع پيش رفت ، صفهاى جنگ آراسته شد و پس از ساعتى تيراندازى ، رسول خدا دستور حمله داد، حتى يك نفر از افراد دشمن هم نتوانست فرار كند، ده نفر كشسته شدند و ديگران اسير گشتند و از مسلمانان يكنفر به نام هشام بن صبابه به شهادت رسيد.
اسيران بنى المصطلق دويست خانواده بودند و دو هزار شتر و پنج هزار گوسفندشان به غنيمت گرفته شد.
غزوه حديبيه و بيعت رضوان
ذى قعده سال ششم : رسول خدا صلى الله عليه و آله به قصد عمره بى آن كه جنگى در نظر داشته باشد آهنگ مكه كرد و چون بيم داشت كه قريش با وى بجنگند يا از ورود او به مكه جلوگيرى كنند و با مهاجر و انصار، از مدينه رهسپار شد و در ذى الحليفه محرم شد تا مردم بدانند كه فكر جنگى در كار نيست . شماره مسلمانان هزار و چهارصد يا هزار و پانصد يا هفتصد نفر بوده است [4] و شتران قربانى ، هفتاد شتر (براى هر ده نفر يك شتر) و طليعه مسلمانان عباد بن بشر بود كه با بيست سوار پيش فرستاده شد.
مشركين قريش از حركت رسول خدا به قصد مكه با خبر شدند و تصميم گرفتند كه از ورود مسلمانان جلوگيرى كنند و در بلدح اردو زدند و دويست سوار به فرماندهى خالد بن وليد (يا عكرمة بن ابى جهل ) پيش فرستادند.
بشر يا بسر بن سفيان از مكه خبر آورد و گفت : اى رسول خدا! قريش از مكه بيرون آمده اند تا از ورود شما به مكه جلوگيرى كنند! رسول خدا گفت : مگر قريش چه گمان مى كنند، به خدا قسم كه پيوسته در راه آنچه خدا مرا بدان مبعوث كرده است جهاد خواهم كرد، سپس دستور فرمود تا از غير آن راهى كه قريش بيرون آمده اند، رهسپار شوند. چون شب شد به اصحاب خود گفت : به سمت راست حركت كنيد تا از طرف پايين مكه به حديبيه برسيد. مسلمانان از همين راه پيش رفتند، چون سواران قريش ، گرد و غبار سپاه اسلامى را ديدند و دانستند كه مسلمانان راه خود را تغيير داده اند، بيدرنگ نزد قريش تاختند، رسول خدا با اصحاب همچنان پيش مى رفت تا به ثنية المرار نزديك حديبيه رسيد و در همين جا بود كه شتر پيامبر زانو به زمين زد.
