غیبت در مقابل غیبت

اگر از کسی غیبت کنیم و او هم پشت سر ما سخن بگوید، آیا با هم مساوی هستیم و دیگر گناهی گردن ما نیست؟

اولاً: غیبت حق اللّه‏ هم هست. از گناهان کبیره است. بله اگر مفسده نداشته باشد، انسان باید از غیبت شونده عذرخواهی کند و حلالیت بطلبد. اما اگر مفسده داشته باشد یا غیبت به او نرسیده باشد، حلالیت طلبیدن هم لزومی ندارد. اما در درجه اول غیبت حق اللّه‏ است. اینگونه نیست که بگوییم او حقی ازما ضایع کرد و ما هم حقی از او، پس سر به سر شدیم! خیر هر دو حق خدا راضایع کرده‏‌اند و به گردن هر دو حق خدا هست و گناه کبیره مرتکب شده‏اند که بدون توبه آمرزیده نمی‏شود.

نکته دوم اینکه، مثل آن است که بگوییم نامحرم به من نگاه کرد من هم به اونگاه می‏کنم تا سر به سر شویم. یا مثلاً کسی به حق ما درازدستی کرد ما هم به حق او درازدستی می‏کنیم! خیر، این‏گونه نیست، این منطق درستی نیست. حقیقتآن است که گناه را با گناه نمی‏توان دفع کرد. در مورد گناه انسان باید با کرامتبرخورد کند و نهی از منکر کند، اگر کسی از او غیبت کرد، بگوید غیبت مرا نکن که به گناه بیفتی، نه اینکه این هم غیبت کند که هر دو به گناه بیفتند. بنابراین اینکه کسی از ما غیبت کرد ما هم از او غیبت کنیم تا مساوی شویم،اینجا هر دو گناه کرده‌‏ایم و هر دو مستوجب عذاب شده‌‏ایم و آن تعبیری که قرآن از ملکوت غیبت دارد می‌‏رساند که هر دو خود را ممسوخ و نابود کرده‏ایم:أَیُحِبُ أَحَدُکُمْ أَن یَأْکُلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیْتاً فَکَرِهْتُمُوهُ (حجرات: ۱۲)ملکوت غیبت کردن، خوردن گوشت مرده برادر انسان است. نمی‌‏شود گفت چون او خورده، من هم باید بخورم. خیر، او اشتباه کرده ما باید جلوی اشتباه او رابگیریم نه اینکه ما هم مرتکب همان اشتباه شویم با توجه به اینکه به قبح آن هم آشنا هستیم که قبیح‏تر هم هست.خلاصه اینکه این حق اللّه‏ است و گناه کبیره، و ضمناً گناه را با گناه نمی‏توان دفع کرد.