صفت حی
چرا خداوند صفت حی(زنده) را برای خود ذکر نموده، در حالی‌که حیات در مورد موجوداتی مانند انسان کار می‌رود؟
از آنجا که خداوند داراي صفات علم و قدرت مي باشد، به صفت حيات متصف است و هنگامي كه مي گوييم خدا حي است،
يعني موجودي است كه هم قدرت انجام فعل دارد و هم به ذات خود و موجودات ديگر كه مخلوق اويند، عالم است.
در نظرگاه قرآن حيات خداوند، حيات حقيقي و كامل است،
زيرا حيات او عين ذات اوست وآميخته با مرگ نمي باشد و ابدي است.[1]
وَتَوَكَّلْ عَلَي الْحَيِّ الَّذِي لاَ يَمُوتُ (فرقان: 58)
و بر آن زندهاي توكل كن كه نميميرد.
چون حيات در موجودات عَرَضي مي باشد در نهايت بايد به موجودي منتهي شود كه حيات آن ذاتي است.
اللّهُ لاَ إِلهَ إِلَّا هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ (بقره: 255)
خدا، جز او كه زنده پابرجاست، خدايي نمي باشد.
موجودي كه حيات، ذاتي او مي باشد، تنها خداوند است؛
همو كه خالق و آفريننده همة موجودات است و حيات خود را از جايي نگرفته است و او عطاكننده حيات به موجودات ديگر است.
تعبير «هو الحيّ» در قرآن به همين نكته اشاره دارد كه حيات ذاتي وحقيقي فقط از آن اوست؛ زنده مطلق كه زندگي مطلق و جاويد از آنِ اوست؛
زنده اي كه مرگ و نيستي در قاموس وجودش هرگز راه ندارد
و ذات كبريايي اش از هرگونه فنا و زوال به دوراست؛
در عين حال اعطاكنندة حيات به موجودات و عالِم به همة امور است.
باري بالاترين وكامل ترين مرتبة حيات از آن خداي يكتا است و به دليل ذاتي بودن صفات علم و قدرت، حيات او نيز عين ذاتش بوده، از او جدا نمي شود.
[1] . تفسير نمونه، ج 2، ص 191.
همو كه خالق و آفريننده همة موجودات است و حيات خود را از جايي نگرفته است و او عطاكننده حيات به موجودات ديگر است.موجودات ديگر است.
