براى روشن شدن سؤال نكاتى ضرورى است:

1. نجاست سگ از اعتباريات است كه شارع مقدس آن را نجس قرار داده است؛ و اين بدين معنا نيست كه در تكوين نيز سگ نجس خلق شده است.

2. چيزى كه در عالم تكليف (دنيا) نجس است مستلزم نجس بودن آن در آخرت نمى‏باشد؛ چرا كه كاربرد طاهر و نجس و حلال و حرام تشريعى مربوط به دنيا است. و هر كدام از دنيا و آخرت قوانين خاص خود را دارد و نظام معيّن در آنها حكمفرماست. سگ از نظر وجه الخلقى در بعد تشريع هر چند حكم نجس بودن بر او بار مى‏شود ولى از نگاه تكوين نجس نمى‏باشد.

3. با توجه به تبدّل و دگرگونى در زمين و آسمان در موقع قيامت، موجودات نيز متبدّل مى‏شوند. «يوم تبدّل الارض غير الارض و السموات و برزوا للّه الواحد القهار؛ روزى كه زمين به غير اين زمين مبدّل شده و آسمانها نيز به غير اين آسمانها مبدّل مى‏شوند و همگى در برابر خداى واحد قهّار قرار مى‏گيرند»، ابراهيم / 48). و اين دگرگونيها و حركت‏ها و تبدّل‏هايى كه در برزخ و قيامت رخ مى‏دهد، صورتهاى متناسب با اين عوالم (برزخ و قيامت) بوجود مى‏آيد، كه بطور كلى با اين صورت دنيايى متفاوت است. و تمام مخلوقات از صورتهاى دنيايى به صورتهاى اخروى خودشان مبدّل مى‏گردند. و سگ اصحاب كهف و بطور كلى هر موجودى كه وارد بهشت مى‏شود خارج از اين قاعده تبدّل و حركت نيست، لذا سگ اصحاب كهف نيز از حكم و صورت و ظاهر دنيايى سگ كه نجس است به صورت ديگرى كه متناسب با بهشتاست مبدّل مى‏گردد.

4. معاد و حشر موجودات به تناسب جهاز وجودى آنهاست؛ و بهشت هر موجودى متناسب با سعه وجودى آنها مى‏باشد و براى رسيدن به بهشت منازل و مراحلى را طى مى‏كند و تبدّلهايى مى‏پذيرد تا با بهشت سنخيت پيدا كند. با توجه به مطالب ياد شده، بين بهشت رفتن سگ اصحاب كهف با نجاست ظاهرى دنيوى آن تعارض وجود ندارد. .