رها کردن نمازِ واجب(شکستن نماز) حرام است؛[1] اما در حال ناچارى یا براى هر غرض دینى یا دنیوى که مورد اهتمام نمازگزار است مانعى ندارد. مانند این موارد:

1. حفظ جان خود یا دیگرى

2. حفظ مال مهمّى از خود یا دیگرى

3. جلوگیرى از ضرر مالى و بدنى[2]

4. همچنین، شکستن نماز براى پرداخت بدهى مردم با این شرایط اشکال ندارد:

الف. طلبکار، در طلب خود تعجیل داشته باشد، و نمازگزار در بین نماز نتواند بدون شکستن نماز، دین خود را پرداخت کند.

ب. وقت نماز تنگ نیست؛ یعنى می‌تواند پس از پرداخت بدهى، نماز را در وقتِ آن بخواند.[3]

لازم به تذکر است که شکستن نمازهای مستحبی از روی اختیار اشکالی ندارد.[4]

 

[1]. آیات عظام خوئى، تبریزى، سیستانى، مکارم شیرازی: (بنا بر احتیاط …)؛ امام خمینى، توضیح المسائل (محشّٰى)، گردآورنده: بنی‌هاشمی خمینی، سید محمدحسین، ج ‌1، ص 631، م 1159، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ هشتم، 1424ق.

[2]. مکارم شیرازى، ناصر، رساله احکام براى جوانان، ص 78، م 267، انتشارات مدرسه امام على بن ابى طالب(ع)، قم، چاپ پانزدهم، 1428ق.

[3]. فاضل لنکرانى، محمد، احکام جوانان، ص 119، م  278، انتشارات امیر قلم، قم، چاپ سى و پنجم، 1427ق؛ صافى گلپایگانى، لطف الله، احکام نوجوانان، ص 100، م 266، نشر راسخون، قم، چاپ پانزدهم، 1424ق.

[4]. ر.ک: توضیح المسائل (محشّٰى)، ج ‌1، ص 631.