سؤال :

اينكه بعد از دعا دست را به صورت مى‏ كشند چه سندى دارد؟
پاسخ:

مرحوم شيخ حر عاملى در كتاب «وسائل الشيعه» جلد هفتم تحت همين عنوان بابى باز كرده‏اند كه بعد از دعا انسان دستش را به صورت و سر و سينه‏اش بمالد. از امام صادق(ع) نقل شده كه فرمودند: «ما ابرز عبدٌ يده الى اللّه‏ العزيز الجبّار» يعنى هيچ بنده‏ اى نيست كه دستش را به سوى خداوند دراز مى‏ كند الا اينكه خداوند حيا مى‏ كند كه اين دست را خالى برگرداند تا اينكه خداوند از فضل و رحمت خودش آنچه كه بخواهد به اين بنده دعا كننده مى‏ دهد. بعد مى ‏فرمايد كه: «فأذا دَعا اَحَدُكُم فَلا يَرُدُّ يَدَهُ حَتّى يَمْسَحَ عَلى وَجْهِهِ وَ رَأسِه» ؛ وقتى كسى از شما دعا كرد دستش را برنگرداند مگر اينكه به صورتش و سرش (و در برخى روايات به سينه‏اش) بمالد.
دليل اين‏كه دستش را به صورتش بمالد اين است كه اين دست، دستى است كه رحمت و فضل خدا در آن آمده است.
اين دست مقدس و پر بركت شده است. روايات ديگرى هم در اين باره هست، وجه آن هم همين است، چنان كه انسان وقتى انفاقى به فقيرى مى‏ كند، مى‏ گويند دستت را ببوس چون اين دست به دست خدا خورده است. دستى كه براى خدا انفاق مى‏ كند به دست خدا خورده است، اينجا هم دستى كه رحمت خدا در آن آمده است اين دست مقدس شده است و اين كف بوسيدنى و مسح كردنى شده است و خوب است انسان اين دست را به صورت و سر خود بمالد.
منبع: کتاب پاسخ به پرسش ها و شبهات ج 2 / استاد رضا محمدی/ انتشارات زمزم هدایت/ پژوهشگاه علوم اسلامی امام صادق علیه السلام