اگر شخصی در محیط و خانواده‏ای باشد که گناهی را انجام می‏دهند، و او حتی اجازه اظهار نظر ندارد، چه برسد که بخواهد جلوی آن گناه را بگیرد، و فرد هم در آن محیط هیچ پناهگاه دیگری نداشته باشد، و نتواند از آن خانه بیرون برود، تکلیف آن شخص چیست که در گناه اطرافیانش سهیم نشود؟

  چون خود ایشان اهل این گناه نیستند پس گناه آنها را به حساب ایشان نمی‏نویسند، مگر اینکه ایشان در شرایط امر به معروف و نهی از منکر قرار داشته باشد که در این صورت تکلیفش نهی از منکر است. ولی از ظاهر سؤال برمی‏آید،که این شرایط هم جمع نیست، چون ظاهراً نهی از منکر ایشان هم تأثیری درافراد ندارد.

البته اینکه فرمودند: امکان هجرت نیست، این امر بیشتر عنایت می‏خواهد. چه مشکلی دارد که انسان خیلی محترمانه با پدر و مادرش صحبت کند و بگوید که من از این گناهی که در خانه می‏شود ناراحت هستم و با اجازه شما و یا بدون اجازه شما چون یک امر واجب در کار می‏باشد می‏خواهم بروم جای دیگری زندگی کنم؟ به هر حال برحسب آنچه که در سؤال آمده بر گردن شما هیچ تکلیفی نیست، ولی باید خودتان .در آن گناه شرکت نکنید. مثلاً اگر نواری گذاشته می‏شود گوش نکنند. گوش نکردن با نشنیدن فرق دارد، اگر بدون اراده بشنود ایرادی ندارد