سلام علیکم؛ دروغ از گناهان کبیره است و کسى که آن را ترک نمى‏کند در واقع پایه اعتقاد او به توحید و معاد سست است؛ وگرنه چنانچه کسى معتقد باشد که همه چیز بشر در اختیار خداست و او با اندک اشاره‏اى مى ‏تواند انسان را از هستى ساقط کند و نیز به همه کارها و گفتارهاى وى آگاهى دارد و همه را ضبط مى‏ کند. هم‏چنین در روز معاد به همه این اعمال رسیدگى مى ‏کند و سر مویى از قلم نمى‏افتد و براى گناهکاران و اهل دروغ عقوبت شدید آماده کرده است و… باز چگونه جرأت بر دروغ پیدا مى‏کند؟!

در روایت آمده است: «کلید همه گناهان دو چیز است: یکى دروغ و دیگرى شراب». هم‏چنین از امام سؤال شد که آیا ممکن است مؤمن بعضى از گناهان مثل زنا، قمار و شراب‏خوارى را انجام دهد؟ امام مى‏ فرماید: بلى ممکن است. و وقتى سؤال مى‏ شود که آیا ممکن است مؤمن دروغ بگوید؟ امام(ع) مى‏ فرمایند: نه ممکن نیست، براى این که دروغ‏گویى با ایمان به خدا سازگار نیست.

کفاره دروغ توبه است با شرایط خاص خود که در نهج البلاغه ذیل کلمه توبه شرایط ششگانه آن نیز نوشته شده است. البته دروغ بستن به خدا، پیامبر و ائمه معصومین علیهم السلام اگر در ماه مبارک رمضان باشد باعث ابطال روزه و کفاره ی آن، قضای آن روز و کفاره ی روزه ی آن روز می باشد درعین اینکه باید روزه ی آن روز را هم نگه دارد.

 

اگر کسی قسم بخورد که کاری را انجام دهد یا ترک کند چنانچه عمدا

مخالفت کند باید کفاره بدهد؛ یعنی، یا یک بنده آزاد کند یا ده فقیر را سیر

کند یا آنان را بپوشاند و اگر اینها را نتواند باید سه روز پی در پی روزه بگیرد. و

کسی که قسم می‏خورد اگر حرف او راست باشد قسم خوردن او مکروه و اگر

دروغ باشد حرام و از گناهان بزرگ است؛ ولی کفاره قسم را ندارد؛ ولی قسم

خوردن برای این که خودش یا مسلمان دیگری را از شر ظالمی نجات دهد یا

شری را بخواباند و قسم شرعی که ترک آن موجب کفاره است دارای چند

شرط است:

اول:شخصی که قسم می‏خورد باید عاقل، بالغ و از روی قصد و اختیار

قسم بخورد.

دوم:کاری که برای آن قسم خورده ترک واجب یا عمل حرام نباشد و یا

انجام آن در نظر مردم عاقلانه باشد.

سوم:قسم به یکی از اسامی خداوند باشد.

چهارم:قسم را به زبان بیاورد.

پنجم:عمل کردن به قسم برای او ممکن باشد.