«وَ كَتَبْنا عَلَیْهِمْ فیها أَنَّ النَّفْسَ بِالنَّفْسِ وَ الْعَیْنَ بِالْعَیْنِ وَ الْأَنْفَ بِالْأَنْفِ وَ الْأُذُنَ بِالْأُذُنِ وَ السِّنَّ بِالسِّنِّ وَ الْجُرُوحَ قِصاصٌ فَمَنْ تَصَدَّقَ بِهِ فَهُوَ كَفَّارَةٌ لَه[مائده/45] و بر آنها در آن، مقرر داشتیم كه جان در مقابل جان، و چشم در مقابل چشم، و بینى در برابر بینى، و گوش در مقابل گوش، و دندان در برابر دندان مى باشد و هر زخمى، قصاص دارد و اگر كسى آن را ببخشد (و از قصاص، صرف نظر كند)، كفاره (گناهان) او محسوب مى شود.»
2- عقل هرگز لزوم قصاص در مقابل قتل را نمی فهمد. و دلیل این سخن اختلاف نظر انسان ها در این مساله است. اکنون در بسیاری از کشورها در مقابل قتل صرفا مجازات زندان وجود دارد. بنابراین عقل هرگز نمی تواند بگوید که عدم قصاص نپذیرفتنی است. و لزوم قصاص از جانب شریعت درک شده و خدایی که به همه امور آگاهی دارد، قصاص را تشریع کرده است. پس اگر در جایی او قاتل را از قصاص معاف کند، این نیز به دلیل اعتماد به علم بی نهایت خدای متعال کاملا پذیرفتنی است.
3- یکی از دلایل تشریع حکم قصاص، جلوگیری از قصد قتل است. یعنی کسی که قصد انجام عمل خلاف دارد، ممکن است با توجه به مجازات از قصد خود صرف نظر کند. این در حالی است که چنین کارکردی برای پدر معنا ندارد. و وجود عاطفه در او عاملی بسیار جدی تر در جلوگیری از قصد تحقق جرم است. شکی نیست که والدی که مرتکب قتل فرزند خود می شود، عذاب روحی بسیار سنگینی بعد از عمل خود تحمل می کند و همین نشان می دهد که عمل او از روی توجه یا در حالت عادی نبوده است.
