شفای بیمار در حرم امامان با قوانین عالم در تضاد است. زیرا قوانین حاکم بر جهان را خداوند مقرر نموده است؛ و شفای مریض یعنی تغییر قوانین خلقت به خاطر او.

پاسخ:

اوّلا، اگر کسی بپذیرد که قوانین عالم را خداوند متعال مقرر کرده و بپذیرد که همه امور عالم و از جمله شفای مریض هم به دست اوست، قطعا به این نتیجه می‌رسد که شفای بیمار در حرم امامان معصوم (علیهم السلام) نیز یکی از قوانین عالم است که خداوند مقرر کرده است.

ثانیا، با توجه به اینکه یکی از مهم‌ترین قوانین حاکم بر عالم، قانون علیّت به این معناست که هر حادثه و معلولی دارای علّت است، ظاهرا مراد شبهه کننده این باشد که شفای بیمار در حرم امامان معصوم (علیهم السلام) خلاف این قانون است، در پاسخ باید گفت حوادث عالم مطابق معمول به گونه‌ای است که اکثر مردم علّیت آن را درک می‌کنند، ولی هر قانون کلّی می‌تواند استثنائاتی هم داشته باشد که شفای بیماران هم از آن موارد باشد، یعنی به گونه‌ای است که در عین اینکه دارای علّت و معلول است، ولی عامّه مردم نمی‌توانند علّیت آن را درک کنند. شفای بیماران در حرم امامان معصوم (علیهم السلام) در واقع همان معجزه یا به تعبیری کرامت است که یک امر خارق العاده بوده و به اذن الهی توسط معصوم انجام می‌شود و یک حادثة دارای علّت و معلول می‌باشد نه یک امر بی‌علّت و تغییر قوانین عالم. قرآن کریم می‌فرماید: « بَدِيعُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَإِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ(البقره: 117)؛ [او] پديد آورنده آسمان‌ها و زمين [است] و چون به كارى اراده فرمايد فقط مى‌گويد [موجود] باش پس [فورا موجود] مى‌‏شود». معجزه و کرامتی که به دست معصوم انجام می‌گیرد در واقع همان ظهور و بروز علم، حکمت، قدرت و مشیت الهی است که با یک موجود باش موجود می‌شود؛ تغییر قانون نیست بلکه عین قانون است.

ثالثا، مسئله شفای بیماران در ادیان گذشته هم وجود داشت مثل شفای بیماران به دست حضرت عیسی (ع) که قرآن کریم در این باره می‌فرماید: « وَ رَسُولاً إِلى‏ بَني‏ إِسْرائيلَ أَنِّي قَدْ جِئْتُكُمْ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ أَنِّي أَخْلُقُ لَكُمْ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ فَأَنْفُخُ فيهِ فَيَكُونُ طَيْراً بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أُبْرِئُ الْأَكْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ وَ أُحْيِ الْمَوْتى‏ بِإِذْنِ اللَّهِ وَ أُنَبِّئُكُمْ بِما تَأْكُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ في‏ بُيُوتِكُمْ إِنَّ في‏ ذلِكَ لَآيَةً لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنين‏(آل عمران: 49)؛ و (او را به عنوان) رسول و فرستاده به سوى بنى اسرائيل (قرار داده، كه به آنها مى‏گويد:) من نشانه ‏اى از طرف پروردگار شما، برايتان آورده ‏ام؛ من از گِل، چيزى به شكل پرنده مى‏ سازم؛ سپس در آن مى ‏دمم و به فرمان خدا، پرنده‏ اى مى‏ گردد. و به اذن خدا، كورِ مادرزاد و مبتلايان به برص [پيسى‏] را بهبودى مى ‏بخشم؛ و مردگان را به اذن خدا زنده مى‏كنم؛ و از آنچه مى‏ خوريد، و در خانه‏ هاى خود ذخيره مى‏كنيد، به شما خبر مى ‏دهم؛ مسلماً در اين ها، نشانه ‏اى براى شماست، اگر ايمان داشته باشيد!».

بنا براین نهایت چیزی که می‌توان گفت این است که کشفیات انسان در علوم حاکم بر خلقت و طبیعت محدود است و انسان توانایی درک علیّت در معجزه و کرامت را ندارد نه اینکه قانون علّیت در این امور وجود نداشته باشد؛ به تعبیری تغییر سلسله علل است نه تغییر قانون علیّت، برای مثال مطابق قانون علیّت، شفای یک بیمار گاهی با دارویی که پزشک تجویز کرده و بیمار آن را مصرف نمود تحقق می‌یابد، ولی گاهی شفای او از مسیر و علّت دیگر و با اراده فوری خداوند متعال انجام می‌شود که ما به خاطر محدویّت علمی توانان کشف و درک آن علّت را نداریم و به همین خاطر برای ما عجیب به نظر می‌رسد.