اگر از کسی غیبت کنیم و او هم پشت سر ما سخن بگوید، آیا با هم مساوی هستیم و دیگر گناهی گردن ما نیست؟
اولاً: غیبت حق اللّه هم هست. از گناهان کبیره است. بله اگر مفسده نداشته باشد، انسان باید از غیبت شونده عذرخواهی کند و حلالیت بطلبد. اما اگر مفسده داشته باشد یا غیبت به او نرسیده باشد، حلالیت طلبیدن هم لزومی ندارد. اما در درجه اول غیبت حق اللّه است. اینگونه نیست که بگوییم او حقی ازما ضایع کرد و ما هم حقی از او، پس سر به سر شدیم! خیر هر دو حق خدا راضایع کردهاند و به گردن هر دو حق خدا هست و گناه کبیره مرتکب شدهاند که بدون توبه آمرزیده نمیشود.
نکته دوم اینکه، مثل آن است که بگوییم نامحرم به من نگاه کرد من هم به اونگاه میکنم تا سر به سر شویم. یا مثلاً کسی به حق ما درازدستی کرد ما هم به حق او درازدستی میکنیم! خیر، اینگونه نیست، این منطق درستی نیست. حقیقتآن است که گناه را با گناه نمیتوان دفع کرد. در مورد گناه انسان باید با کرامتبرخورد کند و نهی از منکر کند، اگر کسی از او غیبت کرد، بگوید غیبت مرا نکن که به گناه بیفتی، نه اینکه این هم غیبت کند که هر دو به گناه بیفتند. بنابراین اینکه کسی از ما غیبت کرد ما هم از او غیبت کنیم تا مساوی شویم،اینجا هر دو گناه کردهایم و هر دو مستوجب عذاب شدهایم و آن تعبیری که قرآن از ملکوت غیبت دارد میرساند که هر دو خود را ممسوخ و نابود کردهایم:أَیُحِبُ أَحَدُکُمْ أَن یَأْکُلَ لَحْمَ أَخِیهِ مَیْتاً فَکَرِهْتُمُوهُ (حجرات: ۱۲)ملکوت غیبت کردن، خوردن گوشت مرده برادر انسان است. نمیشود گفت چون او خورده، من هم باید بخورم. خیر، او اشتباه کرده ما باید جلوی اشتباه او رابگیریم نه اینکه ما هم مرتکب همان اشتباه شویم با توجه به اینکه به قبح آن هم آشنا هستیم که قبیحتر هم هست.خلاصه اینکه این حق اللّه است و گناه کبیره، و ضمناً گناه را با گناه نمیتوان دفع کرد.
