وسوسه و فکر گناه

در مورد افکاری که ناخواسته در ذهن به وجود می‌‏آید آیا گناهی را متوجه انسان می‌‏کند؟

فکر گناه به خودی خود گناه نیست، اگر انسان فکر گناه در ذهنش آمد چه خواسته و چه ناخواسته این به خودی خود گناهی ندارد. برعکس فکر ثواب که اگرانسان تصمیم به کار خوبی گرفت خود این تصمیم ثواب دارد. اگر انجام داد ده برابر برایش ثواب می‏نویسند، در گناه به این صورت نیست هرگاه گناه کرد و توبه نکرد یک برابر برایش می‏نویسند؛ ولی این معنایش این نیست که فکر گناه هیچ اثری نداشته باشد، به حسابش چیزی نوشته نمی‏شود، مجازات ندارد. ما اثروضعیش قطعی می‏باشد مخصوصاً اگر فکر گناه با خواسته خودش و با اراده باشد.ولی اگر منظور ایشان افکار اعتقادی باشد دیگر به آن فکر گناه نمی‏گویند. بعضی از گناه‏ها می‏باشد که گناه قلبی است و آن ماهیتش قلبی است مانند شرک، سوء ظن به خدا و مؤمنین، بخل، کینه و… دیگر به اینها فکر گناه نمی‏گویند فکر گناه آن است که تصمیم بگیرد یک کار بدی کند. در این صورت این امور گناهان بزرگ است.حال اگر افکاری به سراغ انسان بیاید که عقاید انسان را مورد پرسش و تردید قرار می‏دهد، مثلاً اینکه من معتقد هستم که خداوند عادل است، و کاری همن می‏خواهم بکنم، اما به ذهنم یک لحظه می‏آید که آیا این اعتقاد من درست است؟ و این گونه افکار مطلقاً گناه ندارد، چون بحث علم است و انسان می‏ خواهد مطلب را بفهمد. الاّ اینکه بعضی اوقات شیطان از این راه وارد می‏شود که راه حل آن این است که مانند وقتی که انسان احساس یک مرض جسمانی می‏کند، به پزشک مراجعه می‏کند، وقتی هم احساس یک شبهه می‏کند(در واقع این یک مرض روحانیمی‏باشد) به طبیب روح مراجعه کند و آن عالم شبهه ایشان را رفع می‏کند، در واقع حکم خود سؤال اگر مقدمه علم باشد مقدس است. ایجاد شبهه اگر برای رسیدن به حق باشد این مقدس است، اما اگربرای این باشد که انسان بخواهد القاء شبهه کند و در آن شبهه بماند آن وسوسه شیطان می‏باشد و باید پرهیز کند و به خدا پناه ببرد.