پاسخ: مسأله مطلق يا نسبى بودن نجاست، اساساً طرح درستى از مسأله نيست؛ ليكن آنچه در اينجا مى‏توان گفت، اين است كه نجاست دو جنبه دارد:

1- جنبه واقعى؛  يعنى، اينكه آيا واقعاً چيزى در خارج از ظرف ادراكى ما نجس هست يا نه؟ در اين رابطه نجاست امر مطلقى است. 

2- جنبه ظاهرى؛  يعنى، آگاهى ما به نجس بودن يك چيز. اين مسأله امرى نسبى است؛ يعنى، ممكن است چيزى واقعاً نجس باشد ولى ما آن را پاك بدانيم، يا كسى از نجس بودن چيزى آگاه باشد و ديگرى نباشد.      از نظر حكم شرعى در اين باره بايد به حكم ظاهرى عمل كنيم؛ يعنى، در اسلام چيزهايى به عنوان نجس العين معرفى شده است. اكنون اگر دانستيم چيزى جزء اعيان نجس است و يا با نجس ملاقات كرده، بايد از آن اجتناب كنيم، ولى اين تكليف زمانى است كه ما يقين به آن داشته باشيم و چون اسلام دين سهل و آسان‏گيرى است، از ما نخواسته كه در اين مسائل به تحقيق و جست و جو و انديشيدن بپردازيم. بنابر اين دقت و كنجكاوى در اين مسائل لازم نيست و انسان را دچار بيمارى وسواس مى‏كند، و فقط بايد از چيزى كه خود به خود يقين به نجاستش داريم بپرهيزيم.  موفق باشيد