سؤال ـ اگر خداوند رئوف و مهربان است، پس چرا ما را به ترس از خود دعوت مىكند؟
جواب ـ مراد از ترس از خداوند، ترسيدن از اعمالى است كه سبب دورى از خداوند مىشود؛ چون خداوند مظهر كمال و زيبايى است و ترسيدن از ذات مقدس او مفهوم درستى ندارد. مراد واقعى آن است كه از رفتار و كردار
خويش در برابر خداى باعظمت خائف باشيم؛ چون دورشدن از خداوند زمينه سقوط انسان را فراهم نموده و او را در معرض هلاكت و عذاب الهى قرار مىدهد.
آرى! نوعى ترس دربرابر خداوند مطلوب است كه در زبان قرآن به آن خشيت گفته مىشود؛ و آن حالتى است كه براى اولياى الهى به سبب معرفت عميق و تقرّبشان به خداوند حاصل مىشود. آنان وقتى عظمت و جلال الهى
را با عمق جان خويش احساس مىكنند حالت خشيت به آنان دست مىدهد. جهت تقريب به ذهن مىتوان از تأثير شخصيّت اولياى الهى در روح اطرافيانشان نام برد. بديهى است كه اين حالت با ترس تفاوت بسيارى دارد.
