س:اصحاب عقبه که بودند؟
ج: در بازگشت رسول خدا صلى الله عليه و آله از تبوك به مدينه ، منافقانى كه همراه بودند تصميم گرفتند كه در گردنه ميان تبوك و مدينه (عقبه هرشى ) شبانه رسول خدا را از بالاى شترش در اندازند تا در ميان دره افتد و كشته شود.
اين عده منافقان را بيشتر مورخان دوازده نفر گفته اند، اگر چه در تعيين دوازده نفر هم ميان مورخان اسلامى اختلاف است .
به هر حال ، چون رسول خدا صلى الله عليه و آله نزديك آن گردنه رسيد، خداى متعال او را از تصميم منافقان با خبر ساخت ، پس به اصحاب خود فرمود تا از وسط دره عبور كنند و خود از بالاى گردنه رهسپار شد، عمار بن ياسر و حذيفه بن يمان در ركاب وى بودند و منافقانى كه به منظور عملى ساختن مقصود خود به دنبال وى مى رفتند، مى خواستند دست به كار شوند، رسول خدا به خشم آمد و حذيفه را فرمود تا آنها را دور كند و چون حذيفه بر آنها حمله برد از ترس آن كه رسوا شوند، با شتاب خود را به ميان سپاه انداختند.
مقريزى ابن قتيبه ، اسامى اصحاب عقبه را بدين ترتيب نقل مى كند:
1-عبدالله بن ابى ؛ 2 – سعد بن ابى سرح ؛ 3 – ابوحاضر اعرابى [1]4 – جلاس بن سويد؛ 5 – مجمع بن جاريه ؛ 6 – مليح تيمى [2] ؛ 7 – حصين بن نمير؛ 8 – طعيمة بن ابيرق ؛ 9 – مرة بن ربيع ؛ 10 – ابوعامر راهب (پدر حنظله غسيل الملائكه ) [3]
