س:مناظره جابربن عبدلله درباره شفاعت چه بود؟
ج: «يزيد فقير» مى گويد: من دركنارجابر نشسته بودم و او براى مردم از پيامبر گرامى حديث نقل مى كرد، او ضمن سخنان خود گفت: گروهى از دوزخيان ازآتش آزاد مى گردند.
من ازاين سخن سخت ناراحت شده روبه جابركردم وگفتم: من ازديگران درشگفت نيستم بلكه از شما ياران محمد(ص) درشگفتم كه تصور مى كنيد گروهى ازدوزخيان ازدوزخ خارج مى شوند، درصورتى كه اين سخن با گفتارخدا سازگار نيست آنجا كه مى فرمايد:
«آنان مى خواهند از آتش بيرون بيايند ولى هرگز خارج نخواهند شد» (15)/
همينكه من اين سخن را گفتم، حاضران به من پرخاش نمودند ولى جابربا كمال بردبارى به آنان گفت: او را به حال خود بگذاريد تامن او را روشن كنم، سپس گفت:
آيه اى كه درباره خلود درآتش دوزخ تلاوت كردى، مربوط به مشركان و بت پرستان، وبه طور كلى راجع به كافران است و درباره آنان نازل شده است، آيه چنين است:
ان الذين كفرو لوانّ لهم ما فى الارض جميعاً و مثله معه ليفتدوا به من عذاب يوم القيامه ما تقبل منهم و لهم عذاب اليم يريدون ان يخرجوا من النار و ما هم بخارجين منها و لهم عذاب مقيم» (16)/
جابر پس از خواندن اين دو آيه” رو به من كردو گفت : قرآن تلاوت مى كنى ؟ گفتم : قرآن را حفظ كرده ام/
جابردراين هنگام مرا به ياد آيه ديگرى انداخت كه خداوند درآن به پيامبر نويد مقام بس پسنديده اى مى دهد و مى فرمايد:
«اى پيامبر! بخشى ازشب را با انجام دادن نوافل (نمازهاى مستحبى) متهجد باش تا خداوند تو را به مقام پسنديده اى برساند»(17)/
آنگاه جابر افزود: اين «مقام محمود» مقام (پسنديده) همان مقام شفاعت است كه خداوند از آن سخن مى گويد . اين شفاعت شامل كسانى خواهد شد كه خداوند آنان را به خاطر گناهانشان، در دوزخ بازداشت خواهد كرد وهرگزبا آنها سخن نخواهد گفت وهروقت بخواهد آنان را آزاد كند، ازاد مى نمايد.
«يزيد فقير»مى گويد: پس از شنيدن بيانات جابر، ديگر شفاعت را انكار نكردم (18).
در اينجا بى مناسبت نيست حديثى را كه از اميرمؤمنان(ع) درباره شفاعت نقل شده و نظريه جابر را به روشنى تأييد مى كند، نقل كنيم اميرمؤمنان(ع) ازپيامبر گرامى نقل مى كند كه ندائى از طرف پروردگار م رسد كه اى محمد(ص)! آيا راضى شدى؟ مى گويم بلى راضى شدم.
اميرمؤمنان(ع) پس از نقل اين حديث رو به مردم عراق كرد و گفت: اى مردم عراق! شما تصور مى كنيد اميدوار كننده ترين آيه در قرآن، آيه «يا عبادى الذين اسرفوا على انفسهم لا تنقطوا من رحمه الله ان الله يغفرو الذنوب جميعا انه هوالغفور الرحيم» (19) است ولى ماخاندان پيامبر مى گوئيم: اميدوار كننده ترين آيه دركتاب خدا، آيه «ولسوف يعطيك ربك فترضى»(20) است.
آنچه خدا به پيامبر مى بخشد، همان مقام شفاعت است(21)
